Беларускі рэжым прыняў новую ваенную дактрыну, якая замацоўвае ў якасці асноўнага саперніка краіны Захаду і НАТА і дэкларуе абавязацельствы ўдзельнічаць у ваенных канфліктах з удзелам членаў Саюзнай дзяржавы і АДКБ. Дакумент, па сутнасці, легітымуе будучы ўдзел беларускага войска ў расійска-ўкраінскай вайне. Нягледзячы на згадванне ў ім расійскай ядзернай зброі, ніякай канкрэтыкі па яе прымяненні не прапісана, што пакідае шырокае поле для яе выкарыстання Расіяй з тэрыторыі Беларусі.
Рашэнне Усебеларускага народнага сходу, які праходзіў 24-25 красавіка, была зацверджана новая ваенная дактрына (ВД). Хоць у ёй сцвярджаецца, што Беларусь не ставіцца ні да адной дзяржавы, ні да аднаго народа як да свайго ворага, спіс патэнцыйных супернікаў пералічаны ў главе 3, прысвечанай асноўным тэндэнцыям развіцця ваенна-палітычнай абстаноўкі. У інтэрпрэтацыі дэпутата Палаты прадстаўнікоў Мікалая Бузіна, які выступаў на ВНС з дакладам па тэме ВД, у якасці крыніц пагроз для Беларусі выступаюць ЗША, НАТА, Польшча і краіны Балтыі.
Згодна з новай ВД, асноўныя тэндэнцыі развіцця ваенна-палітычнай абстаноўкі ў сувязі з гэтым характарызуюцца наступнымі палажэннямі:
сучасная расстаноўка ваенна-палітычных сіл характарызуецца супрацьборствам калектыўнага Захаду на чале з ЗША з іншымі геапалітычнымі цэнтрамі сілы;
імкненне Захаду захаваць сваю гегемонію і ажыццяўляць кантроль за рэсурсамі ўсёй планеты правакуе вострую канфрантацыю ў сістэме міжнародных адносін і ў ваеннай сферы;
ваенна-палітычнае кіраўніцтва ЗША і Вялікабрытаніі стварае ачагі напружанасці ў Еўропе;
НАТА фактычна выступае інструментам экспансіі і спрыяе ўсталяванню амерыканскага кантролю над Еўрапейскім кантынентам;
непазбежны злом аднапалярнага светапарадку падвышае верагоднасць развязвання вайны з удзелам большасці дзяржаў планеты, у тым ліку з ужываннем зброі масавага знішчэння (ЗМУ).
У новай ВД канстатуецца, што следствам гэтых тэндэнцый становіцца павышэнне агрэсіўнасці палітыкі кіраўніцтва Польшчы і краін Балтыі, фарміраванне імі вобраза ворага з Беларусі, каб дагадзіць сваім унутрыпалітычным інтарэсам, іх актыўная мілітарызацыя з адначасовымі спробамі неабгрунтавана абвінаваціць Беларусь у эскалацыі абстаноўкі. Сцвярджаецца, што інтэнсіўныя вайсковыя падрыхтоўкі краін Усходняй Еўропы адначасова ствараюць умовы для выкарыстання іх у вайне па даверанасці (проксі-вайне) калектыўнага Захаду супраць Беларусі і дзяржаў-саюзнікаў (па Саюзнай дзяржаве і АДКБ).
ВД дэкларуе, што справакаваны Захадам ваенны канфлікт ва Украіне стварыў на бліжэйшую перспектыву ачаг напружанасці ля межаў Беларусі. А далейшая яго падтрымка, перашкода мірнаму ўрэгуляванню ствараюць перадумовы для яго эскалацыі і паэтапнага пашырэння колькасці ўдзельнікаў за кошт Польшчы і іншых краін НАТА.
Зыходзячы з гэтага, змяшчаецца выснова аб тым, што дадзеныя тэндэнцыі павышаюць верагоднасць уцягвання Беларусі ў міжнародны ўзброены канфлікт. Акрамя таго, у дакуменце заяўляецца, што прэтэнзіі Польшчы на рэгіянальнае лідэрства, канфрантацыйная палітыка краін Балтыі абумоўліваюць тэндэнцыю непрыкрытага ўмяшання з іх боку ва ўнутраныя справы Беларусі з мэтай:
змены канстытуцыйнага ладу Беларусь і прывядзення да ўлады падкантрольных Захаду палітычных сіл шляхам рэалізацыі сцэнарыяў «каляровай рэвалюцыі»;
правакавання ў Беларусі ўнутранага ўзброенага канфлікту з дапамогай падрыхтоўкі на сумежных дзяржавах незаконных узброеных фарміраванняў з ліку радыкальна настроеных грамадзян Беларусі.
ВД сцвярджае, што супраць Беларусі могуць быць развязаныя ці яна можа быць уцягнутая ў некалькі відаў канфліктаў як з ужываннем звычайных сродкаў паражэння альбо з ужываннем ЗМЗ:
унутраны ўзброены канфлікт;
міжнародны ўзброены канфлікт;
міждзяржаўную вайну;
кааліцыйную вайну.
ВД таксама разглядае любыя дзеянні з прымяненнем ваеннай сілы супраць любой з дзяржаў-удзельніц Саюзнай дзяржавы, як замах на СД у цэлым і будзе прымаць адпаведныя меры ў адказ у мэтах забеспячэння ваеннай бяспекі СД. У такім сцэнары пытанні прымянення ваеннай сілы Беларуссю вызначаюцца міжнароднымі дагаворамі, заключанымі з РФ, і вырашаюцца ў складзе рэгіянальнай групоўкі войскаў (сіл) Беларусі і РФ. Аналагічна разглядаецца агрэсія з боку якой-небудзь дзяржавы (кааліцыі дзяржаў) супраць адной з дзяржаў-членаў АДКБ.
Размяшчэнне Беларуссю на сваёй тэрыторыі ядзернай зброі РФ разглядаецца як важны складнік прэвентыўнага стрымлівання патэнцыйных праціўнікаў ад развязвання ўзброенай агрэсіі і з’яўляецца вымушанай рэакцыяй на незахаванне заходнімі краінамі-гарантамі ўмоў Мемарандума аб гарантыях бяспекі ў сувязі з далучэннем Беларусі да Дагавора аб нераспаўсюджванні ядзернай зброі.
Праўда сам Аляксандр Лукашэнка растлумачыў гэтае рашэнне інакш: у ваеннай тэрміналогіі тактычная ядзерная зброя (ТЯО) з’яўляецца ўдарна-наступальным узбраеннем. Тым не менш, беларускаму палітыку незразумела абурэнне замежных дзяржавы наконт размяшчэння расійскага ТЯО ў Беларусі. Паводле яго слоў, аналагічная па функцыянале зброя ЗША захоўвае на авіябазах некаторых краін Еўропы: Бельгіі, Германіі, Італіі, Турцыі і Нідэрландаў. Аднак пытанні аб тым, як і якіх выпадках прымяняць ТЯО, будзе вызначаць не ВД Беларусі, а нібыта ўзгодненае рашэнне Крамля і Лукашэнкі.